Als vluchteling je plekje vinden in Alphen aan den Rijn

Het gezin bestaat uit haar man, zijzelf en hun twee tienerzoons. Als we plaatsnemen in de woonkamer staat er een prachtige bos rozen in een vaas op tafel. “Van mijn zoons gekregen, op internationale vrouwendag.” -weet Yuliia ons trots te vertellen. Het gezin is gevlucht uit Marioepol. Eerst zijzelf met haar twee zonen, haar man kon zich later bij hen voegen.  

Op de vlucht

Iedereen die de bekroonde documentaire ‘20 Days in Mariupol’ heeft gezien weet dat het één van de meest getroffen gebieden is. Dat het zwaar was valt van Yuliia’s gezicht af te lezen. “We hebben dagenlang in een kelder moeten schuilen.” Het was een stressvolle situatie. De reis en aankomst in Nederland was heel moeilijk en zwaar. Ze hadden veel gedoe met de auto waarmee ze weg wilden komen, waaronder een radiateur die kapot was. Maar ze wisten dat ze het moesten proberen. “Op aandringen van de militairen.” Dus spullen in de auto en gaan! Met elke controlepost die de weg versperde waren er spanningen, want hun twee zonen waren jong, maar in principe van dienstplichtige leeftijd. Gelukkig wisten ze Marioepol met de auto te verlaten en zijn ze vervolgens met anderen meegereisd. Via een bus en het vliegtuig is het gezin uiteindelijk in Nederland beland. 

Ondanks dat haar man zich pas dit jaar bij het gezin kon voegen heeft hij afgelopen jaar wel twee keer een aantal dagen tijd kunnen spenderen bij zijn gezin. Langere periodes mocht hij niet blijven, maar korte bezoekjes konden wel. En in de tijd dat hij niet op bezoek was hadden Yuliia en haar man uiteraard nauw contact. Via WhatsApp, video- en audiobellen hielden ze elkaar op de hoogte. “We spendeerden soms wel een halve dag op onze telefoons.”  

Een dak boven je hoofd

Ze had een fijn leven voor de oorlog uitbrak. Yuliia had een hele goede baan met een fijne managementfunctie. Ze hadden een mooi appartement met drie slaapkamers waarvan ze trots een foto laat zien. Het gebouw waar haar woning was bestaat helaas niet meer. Hun hele leven is overhoop gegooid. “Mijn jongste zoon was net aan zijn nieuwe studie in Computer Science begonnen.”  Via-via hoorden ze dat Nederland Oekraïense vluchtelingen de mogelijkheid gaf om te werken en je er een dak boven het hoofd kon krijgen. Dus kwamen ze deze kant op. Eenmaal aangekomen was er meteen een gevoel van kalmte. “Het feit dat je veilig bent en een huis hebt was een groot pluspunt, zeker gezien de stress die we daar hadden.” Ze wisten snel hun plekje in Nederland te vinden en Yullia en haar oudste zoon vonden ook al gauw een baan. 

Een plek voor gezinnen

De locatie waarin ze hiervoor zaten was een oud schoolgebouw. “Het was een fijne locatie, dichtbij de winkels en andere voorzieningen.” Ze moesten een badkamer en keuken delen, wat soms voor wat stress zorgde. Maar over het algemeen voelde Yullia zich er wel comfortabel. Helaas moest het schoolgebouw uiteindelijk toch gesloopt worden, dus begon voor de gemeente de zoektocht naar een andere locatie. De locatie waar het gezin nu zit, onze huisvestingsoplossing, is specifiek bedoeld voor gezinssamenstellingen. Denk aan zussen die samen een leven hier proberen op te bouwen, stellen of echtparen met wat oudere kinderen, zoals Yullia en haar gezin. Via een loting verdeelde de gemeente de appartementen voor de gezinnen die erin moesten komen. Het is maar een kleine woning in vergelijking met het appartement waar ze in Oekraïense woonden en hun zoons moeten een kamer delen, maar Yullia kan haar geluk niet op: “Het is echt een jackpot, deze locatie.”  

Koesteren wat je hebt

Yullia beseft dat het een tijdelijk huis is op een tijdelijke locatie. En als we ze vragen hoe ze hun leven voor zich zien zouden ze natuurlijk graag een stabiele baan willen hebben in een stabiel land. Yullia droomt voor nu in ieder geval over het hebben van een eigen woning in Nederland die ze naar wens kan inrichten. “Met mooie, vaste bloemen, in plaats van de gesneden varianten.” -zegt ze grappend terwijl ze wijst naar de vaas met rozen. “Maar Misha heeft zichzelf al gedeeltelijk uitgerust met de juiste voorzieningen.” Haar jongste zoon heeft een eigen hoekje gecreëerd, met een computertafel en gamer-stoel. “Hij heeft supersnel internet, zodat je zowel kunt gamen als studeren.” Kortom: die zit wel snor!  

Puntje bij paaltje zijn ze ontzettend dankbaar voor alles wat Nederland voor ze heeft gedaan en de manier waarop iedereen hun, en andere Oekraïners, hebben geholpen zich hier te kunnen vestigen. Yullia wenst ook van harte dat Nederlanders dit nooit hoeven mee te maken, wat er is gebeurd in Oekraïne. “Dat je nergens naartoe hoeft te emigreren en je familie, vrienden en geliefden moet missen.” Toen ze moesten vluchten, moesten ze een deel van hun familie achterlaten. Als laatste wil ze graag een tip geven: “Bescherm wat je hebt en geniet van het leven.” Koesteren wat je hebt, dat is een gevoel dat wij in ieder geval na dit interview met ons meedragen. 

Terwijl we het interview afronden zien we achter ons een vers gerecht klaarstaan; Nalysnyky. Het zijn een soort opgerolde, gevulde pannenkoeken met een romige saus eroverheen. We kunnen deze absoluut niet weigeren, anders zou haar zoon zeer teleurgesteld zijn, grapt Yuliia. Daar zeggen we uiteraard geen ‘nee’ tegen en we sluiten ons bezoek af met dit fijne maal. En wanneer we vertrekken krijgen we nog snel wat snoepjes toegeschoven, ‘voor onderweg’.